Claudetje en vele anderen

Natuurlijk is er alhier meer dan genoeg ervaring om te weten dat huisdieren vaak letterlijk en figuurlijk het kind van de rekening zijn bij het overlijden van de eigenaar. Stichting Dier en Project, waarvan Els Adams de oprichter is en sinds jaar en dag ook de voorzitter, ontfermde zich gedurende haar bestaan over ruim 4000 honden en ontelbaar veel katten die eerder en elders gedood zouden worden. Sommige daarvan waren afkomstig van een overleden eigenaar. Er werd domweg bij leven en welzijn van de liefhebbende eigenaar niet over nagedacht, in een enkel geval werd er overeengekomen dat een familielid/vriend/bekende de zorg voor het dier op zich zo nemen maar toen het bekende puntje bij het paaltje kwam werd daar toch van afgezien met de meest nare gevolgen van dien voor het achtergebleven dier. De noodzaak tot mogelijkheid om uw dier na te laten met behoud van eigenwaarde bestond dus al langer maar de komst van Claudet naar Dier en Project heeft die noodzaak onderschreven en ons de benodigde stappen doen ondernemen. Claudet werd (samen met een aantal andere oudere hondjes) van een wisse dood gered vanuit een horrorasiel. Ze kwam bij Els in de opvang terecht, bleek doodziek en had gedurende haar verblijf in het asiel lange, levensbedreigende epilepsieaanvallen vertoond. Ook dat bleek één van de redenen waarom het dier niet voor herplaatsing onder de aandacht was gebracht. Door een klein beetje tederheid, liefde en zorg aan haar te tonen veranderde Claudet binnen enkele dagen van een zielig wezentje in het meest trouwe hondenvriendinnetje wat een mens zich maar kan wensen. Dit 100% zindelijke dametje, die luistert als de beste en waarvan duidelijk zichtbaar in gedrag, iemand ooit zo verschrikkelijk veel heeft gehouden bleek na het overlijden van haar bazinnetje door de familie in het asiel te zijn achtergelaten. Haar tere hondenzieltje had bijna ‘de geest gegeven’ door de ontberingen die ze heeft moeten doorstaan. Per toeval kwam ze in ons leven en raakte ons zo diep in onze dierlievende harten dat we voor nog veel meer ‘Claudetjes’ hetzelfde willen kunnen betekenen. Om dat te kunnen doen op de wijze zoals we dat voor haar hebben gedaan ontbreekt het ons aan de financiële middelen maar we zijn ervan overtuigd dat we diervriendelijke eigenaren die wél de verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst van hun huisdier tegemoet kunnen komen.

Sarah

Ridgeback Sarah behoorde toe aan een dame die werd getroffen door dementie. Terwijl zij al het andere al vergeten was reageerde ze nog wel positief op de hond. Toch werd het wederzijdse trouwe paar gescheiden.

Omdat Sarah enigzins incontinent was, was er geen vervangend gezinsplaatsje voor haar beschikbaar. Ze verbleef tijdelijk in een duur betaald pension en toen de dood dreigde kwam ze naar ons. Vanwege de hoge eerdere pensionkosten was er geen geld meer beschikbaar voor haar opvang alhier.

Onze beloning was dat Sarah die bij ons binnenkwam als een bang en zielig 'vogeltje' wederom opleefde tot een vrolijke hond op leeftijd. Met behulp van medicatie werd haar incontinentie bedwongen en mochten wij haar nog een mooie en onbezorgde oude hondendag bezorgen.

Charles

Het valt niet mee om u voor te stellen dat deze poedel op leeftijd die zo gehavend het asiel verliet gedurende zijn lange leven een geliefd huisdier is geweest. Na opname in een verzorgingstehuis moest de eigenaresse gedwongen afstand doen van de destijds 15 jarige Charles. Uit pure wanhoop liet Charles zich gelden, beet zijn drie nog aanwezige tanden stuk op een ieder die hem wilde benaderen en het asiel waarin hij was opgenomen zag het niet zitten met hem. Doordat de voormalige eigenaresse was opgenomen in een voormalig klooster waarin een kloosterlinge contacten onderhield met onze dierenarts kennen wij zijn verleden. Middels de bemiddeling van asielvrijwilligers hebben wij Charles overgenomen en mocht hij zich tot aan zijn natuurlijke dood verheugen op onze liefde en trouw. Ook op onze vingers want tot het einde toe heeft hij deze vergeldingsacties voortgezet. Maar daar had hij dan ook gewoon schik in!

Leo

Leo de Leonberger was aan de Goden overgeleverd toen zijn eigenaren beiden op jonge leeftijd overleden. Hij kwam bij ons in de opvang terecht en wij vonden zijn gedroomde woon- en gezinsomstandigheden terwijl hij onder ons toezicht en verantwoording zijn geweldige oude dag mocht beleven.

Dirkje

Dirkje had in zijn jeugd al diverse omzwervingen achter de hondenkiesjes. Toen op latere leeftijd zijn wel trouwe eigenaar terminaal werd kwam Dirkje op speciaal verzoek naar hier. Een asiel was geen optie voor de niet geheel zindelijke bejaarde schat! Het leek wel voorbestemd want vanaf zijn eerste p(l)asjes over de drempel voelde hij zich thuis! Dirkje heeft hier nog een aantal prachtige jaren gehad en wij vonden het een feestje om voor hem te mogen zorgen.

Sokje

Het zal je maar gebeuren dat je op 15 jarige leeftijd in het asiel terecht komt. In eerste instantie zelfs anoniem omdat ze bruutweg gedumpt was nadat de boerderij waarop zij had geleefd na het overlijden van de eigenaar werd verkocht inclusief de hond als deel van de inboedel. Een niet welkom deel van de inboedel, zo bleek alras en de goedkoopste wijze om zich van haar te ontdoen bleek dumpen. Bij ons was ze meer dan welkom, maar de nachten bleven haar altijd enigzins angst inboezemen. We besloten om haar ook gedurende de voor haar moeilijke uren dichtbij ons te houden. Zodoende mocht ook Sokje nog geruime tijd van haar welverdiende en goed verzorgde pensioen genieten!

Bas

De geschiedenis van onze Bas is ronduit wreed te noemen. Hij werd als pup aangekocht door een dame op leeftijd nadat zij in diverse asielen te horen had gekregen niet te kunnen adopteren, juist vanwege haar leeftijd. Omdat ze nog zelfstandig woonachtig was op een afgelegen boerderij was een waakhond/huisvriend dusdanig gewenst dat ze overging tot de aanschaf van een pup.
De fokker/handelaar nam het waarschijnlijk wat minder nauw met de toekomst van het toen nog zo jonge dier of hij ging vanzelfsprekend uit van opvang indien noodzakelijk. Hoe dan ook, Bas nam zijn intrek op de boederij. Hij was geliefd, werd uitstekend verzorgd maar er ontbrak een stukje socialisatie buiten de poorten van het eigen erf. Zijn liefhebbende bazinnetje overleed op 80 jarige leeftijd en de familie haaste zich om over te gaan tot verkoop van het waardevolle onroerend goed. Bas was daarbij niets meer of niets minder dan een behoorlijke sta in de weg! En dat heeft hij geweten..

Degene die de opdracht kreeg het huis te ontruimen nam die taak wel erg serieus. Hij liet op verzoek van de familie ook Bas verdwijnen, naar een ieder hoopte in de vergetelheid. Basje verdween in één van de donkerste schuren der broodfok. Werd daar aangevallen door twee teven die hij geacht werd te bevruchten. Hij raakte zwaar gewond, zijn wonden werden niet verzorgd en op een dag mocht hij op aandringen van de autoriteiten worden opgehaald. De riem, de auto, het reizen, alles was hem vreemd.. De fokker opperde nog het idee dat we de stroplijn net zolang gespannen moesten houden tot een vorm van onbewustzijn zich meester zou maken van Bas zodat we hem konden laden. Wij verkozen een bench met snoepjes en reisde af met Basje. Na castratie en gedeeltelijke amputatie van zijn staart bleek het staartbot dusdanig te zijn aangetast waardoor volledige amputatie noodzakelijk was. Gedurende zijn opvangperiode bleek het gebrek aan socialisatie, het gebrek aan maatschappelijk verkeer, een behoorlijk struikelblok te zijn. Achter de schermen bleef een kleinzoon van zijn overleden bazinnetje op zoek naar Bas. Hij was ontevreden over de informatie die hij via de overige nabestaanden verkreeg en bij een bezoek aan Nederland wilde hij de hond opzoeken om zeker te weten dat die het beloofde leven had gevonden. Zijn opmerkelijke zoektocht eindigde bij ons. Bas lag op dat moment volledig tevreden languit op de bank bij één van de vrijwilligers van stichting Dier en Project. Maar wat heeft dat ooit zó geliefde huisdier allemaal moeten doorstaan en hoe anders had het allemaal af kunnen lopen voor Bas...

Bas is slechts één voorbeeld van hoe triest het kan verlopen. Zijn eigenaresse had gezien haar financiële situatie best kunnen en waarschijnlijk ook, willen kiezen voor een best hondenleven na haar overlijden. Het is een zeldzaamheid dat mensen zoals wij hem op het nippertje konden redden van een niet humane anonieme dood die de broodfokker absoluut niet schuwt. Maar ook Bas heeft ons handenvol geld gekost, twee operaties, een castratie, pensiongeld vanwege plaatsgebrek en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat geld hebben wij niet altijd tot onze beschikking en daarom kunnen wij zonder een van tevoren opgestelde en geëffectueerde overeenkomst ons niet over deze dieren ontfermen. Het ontbreekt ons domweg aan de financiële middelen daarvoor.

Deel deze pagina