Jan Visser, Bab van As en Els Adams zijn gekende en bekende dierenwelzijnswerkers. Sterker nog, Jan en Els hebben hun hele leven, harten en huis ter beschikking gesteld om op volkomen vrijwillige basis een thuis te bieden aan dieren die nergens anders meer welkom waren. Met andere woorden, die zonder hun tussenkomst een vervroegde dood waren gestorven. Hun harten, huis en terreinen zijn enorm groot, de financiële middelen zeer beperkt. Om uit de financiële moeilijkheden te blijven is de boekhouding in de betrouwbare handen van Bab van As. Geheel naar ieders tevredenheid draagt zij al sinds jaar en dag de verantwoording van de financiële kant van de stichting Dier en Project/Kattenwoud en het Big Smile Project waaraan het drietal is verbonden. Een onmisbare ‘waakhond’. En die hebben we nodig! Onze harten zijn namelijk veel groter dan de gelden waarover we kunnen beschikken en we moeten ons blijven realiseren dat we ze al het mogelijke moeten kunnen bieden wat ze nu en in de toekomst behoeven. En dat is de reden dat we jammerlijk genoeg nee moeten zeggen tegen een vraag tot opname van het dier na het overlijden van de eigenaar/eigenaresse. Het dier mag al van geluk spreken indien het in een asiel terecht komt maar ook van daaruit is zijn toekomst ongewis. En dan laten we de buitengewoon stressvolle omstandigheden waar het dier in het asiel onder moet verblijven nog geheel buiten beschouwing. Niet zelden is er aan het overlijden een lange periode van ziek zijn, een vreselijke onzekerheid vooraf gegaan. Een periode waarin het dier de getroffen persoon tot steun is geweest maar die ook voor het dier emotioneel erg beladen was.
Ook bij plotseling overlijden is de shock groot omdat er niemand voorbereid was op dit heengaan van een dierbare maar zich ook nooit heeft gebogen over de toekomst van het aanwezige huisdier.
Het vraagt nogal wat van een mens om zijn leven in te richten naar het welzijn van ontheemde dieren, naar het reilen en zeilen van achtergebleven dierenzieltjes. Nieuwkomers in dierenwelzijnswerk beginnen vaak wel gedreven maar ook wat naïef aan deze taak om niet lang daarna daarvan hun bekomst te krijgen. Het is dan niet wat ze ervan hadden verwacht. Want zeker in eerste instantie zijn de dieren er niet voor degene die de zorgtaak op zich heeft genomen, maar dient men dag en nacht paraat te staan voor de dieren die nog moeten wennen aan de nieuwe situatie en die het grote gemis nog niet af hebben gesloten. Het is niet voor velen weggelegd om het leven, de daarbij behorende sociale vaardigheden/contacten op een laag pitje te zetten om full time slechts een vervangende rechtoploper voor de dieren te zijn. De actieve leden van ‘Laat uw huisdier na’ doen al decennia niets anders en zijn deze manier van leven gewend, zonder dat ze het als een opoffering ervaren.